Bescherming of gevangenis?
foto: Gyon van Dam
We doen het allemaal; we hebben een slechte ervaring en zetten een muur op om ons te beschermen.
En dan blijft de muur staan en vergeten we dat we hem er in de eerste plaats hebben neergezet. We leven ermee en het wordt een gevangenis. Vergeten maar nog steeds rechtopstaand. En we zijn zo gewend aan het bestaan ervan, dat we “als een vogel die in een kooi geboren is, denken dat vliegen een ziekte is” (Alejandro Jodorowsky).
Maar hoe halen we die muur neer? Voor mij werkt het zo, in vier stappen:
Allereerst word ik me bewust van een onderwerp waar ik pijn over heb en al heel lang pijn over heb.
De emoties die ik bij het onderwerp voel en elke keer heb als ik eraan denk, zijn altijd hetzelfde. Als een copy/paste ding. Mijn hersenen herhalen hetzelfde verhaal. En dat zijn in feite de stenen die de muur bouwen. Dat is de tweede stap, me er bewust van worden.
De derde is de meest ingewikkelde; proberen nieuwe perspectieven te verzamelen. Soms gebeurt dat spontaan, uit empathie met de persoon/situatie die ik achter de muur heb verbannen, maar vaker heb ik feedback nodig van anderen. Ik vraag hen me te helpen een andere versie van het verhaal te vinden en negativiteit om te zetten in positiviteit. Niet per se precies hetzelfde onderwerp, maar als een transformatie. Een voorbeeld: Ik zou een boek kunnen schrijven over mijn slechte ervaringen in de muziekwereld als professioneel muzikant, maar ik kan er ook voor kiezen om trots te zijn op het feit dat ik altijd trouw ben gebleven aan mezelf, in een moeilijke omgeving. (dank je wel, lieve vriend die me dit inzicht gaf)
En hoe vallen die stenen uiteindelijk naar beneden? Dat is stap vier, loslaten, vergeven Vergeven van de ander(en), of jezelf vergeven, zal je bevrijden!