La Fontanita, waar ik nu al jaren woon, was vroeger ons krakkemikkige zomerhuis in de blauwe bergen van de Ardèche. De eeuwenoude stenen boerderij was tot een minimum opgeknapt, zodat we er tijdens de zomervakantie konden blijven. Maar zeker niet meer dan dat, zoals ik ontdekte tijdens mijn eerste koude winters, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
In mijn jonge jaren hield ik er al van om hier alleen in de wildernis te zijn, te schilderen, te schrijven, te wandelen of te zwemmen, dus het was niet uitzonderlijk dat ik hier meer dan tien jaar geleden helemaal alleen sliep, in deze warme augustusnacht vol sterren. De enorme sequoia boom die mijn vader en ik zoveel jaren geleden voor mijn slaapkamerraam hebben geplant, hield me in de schaduw op deze maanverlichte ridder. Ik werd midden in de nacht wakker, rond vier uur, ramen wijd open, door de roep van een steenuil:
Op datzelfde moment hoorde ik een zacht gefluister: “Dit is waar je thuishoort!”
Dus besloot ik mijn leven te veranderen en hier te komen wonen. En om te luisteren naar dat kleine stemmetje, in plaats van de boodschap te smoren met lagen en lagen logica. Het kostte natuurlijk voorbereiding, maar op een dag kwam ik aan in mijn oude auto, zonder baan, met maar 400 euro en dit vurige verlangen om hier te zijn. Het was een absolute sprong in het diepe! De helft van het dak lekte, het huis was helemaal niet geïsoleerd, dus onmogelijk te verwarmen tijdens de koude winters. Na jaren van hard werken en hulp van vrienden en overheidssteun is het nu mijn comfortabele basisverblijf geworden, met een gastenverblijf dat ik verhuur in het hoogseizoen.
Toen ik dit verhaal over de steenuil op mijn land aan iemand vertelde, corrigeerde deze persoon me: “Geen uil op JOUW land, nee, je was op ZIJN land.” Waar!